Als ik wegrijd ligt Peugeot nog op kop - als ik weer thuis ben heeft Audi de leiding overgenomen.
De Canadezen laten zich stoven in de vroege zon, de Maas dampt om hen heen. Ik maak een hele zooi tegenlichtopnamen.
Wat ik zo mooi vind is dat coulisseneffect: dichtbij kwetteren al die kleine (?Bosriet-)zangertjes om me heen, maken af en toe een luidruchtige duikvlucht over mijn ontbijt, laten nog eens precies horen hoe de vinkenslag moet. Verderop het melancholische geluid van de koekoek; de klok van het klooster vertelt me hoe laat het is. En dan nòg verder het gekraai van een haan. Afstand, ruimte.
Als ik weer naar mijn auto slenter laten de groene spechten zich éven zien. Het gebladerte is te donker. Tot de volgende keer, jongens!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten